tən

1.

sif. və zərf Ölçü, boy və s. cəhətdən başqası ilə eyni olan; bərabər. Dost dost ilə tən gərək; Tən olmasa, gen gərək. (Məsəl). Qalxdın şahin kimi üfüqlərlə tən; Vuruldun öz ana torpağına sən. N. Xəzri. // Lap, düz, tam. Cəfərin atası kömürçülüklə qazandığı pulun tən yarısını hər ay müntəzəm halda oğluna göndərmiş, onu oxutmuşdu. Ə. Vəl.. <Yazgül:> Tikanlı məftilin tən ortasında iri bir doqqaz var. Ə. M.. Tən gəlmək – tam uyğun gəlmək, bərabər olmaq, düz gəlmək. <Rəşid:> Bu barədə mənim köhnə dostum Qəhrəman müəllimlə də fikrimiz tən gəlir. S. R.. <Qadir:> Yoldaş Bülənd, sənnən mən elə tən gələrik. . Ə. Ə..

2.

is. <fars.> klas. Bədən. Can əgər çıxsa tənimdən əsəri-mehrin ilə; Əsəri-mehrini sanman ki, çıxar canımdan. F.. Deşikdeşik olur nər bədənləri; Döşənir torpağa aslan tənləri. H. K. S..

3.

<ər.> klas. bax tənə 1-ci mənada. Alma ağacı dibində sayə; Tən eylər idi bulud da Ayə. . X.. Mənə tən eyləyən qafil səni görcək utanmazmı? F.. Gözəlliklər yapma, duyğular cansız; Mənə tən eyləyir hər yetən qansız. Ə. C..